Bliyaal

“VELKAM, VELKAM!” – KISA BİR ŞEHİR TURU

Cuma gününden bu yana günlerim yoğun geçtiğinden bir türlü bloga yazamadım – yorgunluk da cabası. En son dün, komşunun iki Alman kız arkadaşını karşılamaya hava alanına gittim. Kızlar pazar gününe kadar Türkiye’de kısa bir tatil yapmaya karar vermişler. Komşu Londra’da master yapıyor. Kendisi zamanında Londra’ya giderken bana yardım ettiği için ricasını kırmayıp kızları karşıladım. Kızları görünce içimden bir “Abov!” dedim. Sarı saçlı ve nereden bakarsanız boyları 1.85 civarı iki kız. Onlar da hemen geldikleri gün ufak bir şehir turu istediler. “Bu saatte çoğu yer ziyarete kapanmıştır,” dememe rağmen, “en azından etrafı görürüz,” dediler. Böylece kızları alıp akşam üstü Beyazıt -Tophane arası gezdirdim.

Önce Beyazıt meydanına gittik. Beyazıt camisini ve Sahaflar Çarşısı’nı gezelim dedim. Camiye girmeden önce kapıda Türkçe ve İngilizce bir uyarı levhası ile karşılaştık. Ziyaretçilerin adaba uygun olarak camiyi gezmeleri, namaz kılanları rahatsız etmemeleri isteniyordu – özellikle de kadınlardan. Peki nasıl olacak bu iş? Başörtüsü takarak! İsteyen kim? Diyanet İşleri Başkanlığı. Demek ki, kadınlar içeride kafalarını kapatmazsalar, müminlerin bütün namazı "Niyazi" olacak. Kapının yanında başörtüleri vardı, onları alıp kızlara verdim. Camiyi rahat rahat gezdik. Sahaflarda bir kitapçının önüde durduğumuzda Hitler'in "Kavgam" adlı kitabını gösterip "best-seller" dedim. Çok şaşırdılar. Sahafları da kediler basmış. Çarşının önünde kedilere ufak bir yer yapmışlar. Bir tanesi yavrulamış. Ufaklıklar etrafta koşturup duruyordu. Kızlar kedileri pek bir beğendiler.

Ardından Kapalı Çarşı’ya girdik. Esnaf dükkanlarının kapısına çıkmış, bize bakıyordu. Bir yandan da müşteri çekmeye çalışıyordu. “Excuse me”, “Ladies”, “Madam,” sesleri arasında çarşıyı kabaca dolaşıp Ayasofya tarafına yöneldik. Yoldaki restoranlardan da yine aynı “nağmeleri” işittik. Kızların arasında beni de yabancı zannettiler. Sonunda dayanamadım, restoranın önünde bekleyip kızlara seslenen adamlardan birine “Selamünaleyküm, ya Habibullah!” diye cevap verdim. Adam şaşırıp aval aval baktı, sadece “Aleykümselam” diyebildi. Kimisi kızlara komik komik laflar etti, bir tanesi “Are you sisters?” dedi. “Hey Allah’ın molozu herifler!” diye iç geçirdim. Kızlara dönüp, "İşte bunlar maço Türk erkekleri," dedim. Onlar da güldüler. Kim bilir ne düşünmüşlerdir?

Gittiğimiz saatte Ayasofya kapanmış olduğundan Sultanahmet camisine gittik. Tabii, girişte yine aynı levha. Başlarını örterken kızlara “Eee, İslâmi kurallara alışıyor musunuz?” dedim, gülüştüler. Caminin önünde ise seyyar satıcılar ve dilenciler vardı. Çarşaflı bir kadın avluya giriş kapısının önüne oturmuş, gelen geçene elini açıp “bahşiş, bahşiş” deyip uzatıyordu – tipik bir Türkiye görüntüsü. Yerebatan’a kapalı olduğu için giremedik, Topkapı Sarayı’nın önünden Sirkeci’ye seyirttik. Bu arada, sarayın kaç gibi açıldığını öğrenmek için kapıda nöbet bekleyen askerlere doğru gidince, bir tanesi beni yabancı zannedip İngilizce konuşmaya başladı. Üniversite mezunu bir kısa dönem olduğuna şüphe yoktu. Ayrılırken de “iyi akşamlar,” dedi. Kendi askerliğimi hatırladım.

Eminönü’nde seyyar satıcıların arasından yürüyüp köprüyü geçtik. Tophane’de nargile içilen bir yere gittik. Yan yana dizili ufak kafe tarzı, önleri açık mekânlardan birinde oturacak uygun bir yer aradık. Tabii, gene esnafın gayet “samimi” davranışları ile karşılaştık. Bunu gerçekten konukseverlik mi zannediyorlar? Arkamı dönüp kızlar ile konuşurken, amcamın teki sanki arkadaşıymışım gibi kolunu omzuna attı ve bana yer göstermeye çalıştı. Sinirlenmiş bir hâlde “Dur baba, dönecem ben sana,” dedim. Uzak tarafta bir yerde oturup çay içtik, çektiğimiz resimlere baktık.

Dönerken Tophane’den tramvaya bindik. Kızlardan biri benim yanıma, diğeri de (İnka) karşımıza oturdu. İnka’nın yanına oturduğu 20 yaşlarındaki çocuk, kafasını sürekli çevirip yüzünde hafif bir gülümseme ile kıza bakıyordu. “Evladım, vermez o sana, vermez,” diyecektim bir ara. Bu kadar da göstere göstere bakılır mı? Hayatında hiç kız görmemiş sanki. Tren tam Aksaray’da önce ani bir fren yaptı, sonra güm! Bir otomobil ile çarpışmıştı. Kısa sürede kaza yerine millet toplandı, ama sadece tartışmayı izlemek için. İşin uzayacağını düşünüp indik ve Aksaray metrosuna gittik.

Sokakta yürürken iki defa kızlara laf attılar. İlkinde Tophane tarafında iki taksici, kaldırımda durmuş, kızların ardından Türkçe laf ettiler. Adamlara dönüp, “Onlar değil, ama ben dediklerinizi anlıyorum,” dedim – sustular. İkincisinde Aksaray metrosuna doğru yürürken üç serseri kılıklı tip “sorry, sorry,” deyip kızları sıkıştırmaya çalıştılar. Hemen onların olduğu tarafa geçip önlerinden engelledim. Neyse ki, herifler sorun çıkarmadan uzaklaştılar. Tabii ki, her defasında kızlar neler olup bittiğini anladılar. Özür dilemek zorunda kaldım.

Yolda kimi yerlerde kızlara aç aç bakan erkek milletinden utandım. Üstelik İstanbul’dayız, dağ başında değil. Bu insanlar bu kadar mı kadına susamış? Tiplerinden hepsinin doğudan geldiği anlaşılıyordu. Bizim buralar böyleyse, acaba oralar nasıl? İşte televizyonlar bu sefil tiplere baldır bacak yayını yapıyor, onları besliyor, resmen azdırıyor. Adamlar doğdukları günden bu yana doğru düzgün kadın görmemişler ki! Kadın namına bildikleri sadece orası burası kapalı birtakım insanlar. Muhtemelen, adam gibi bir kadın-erkek ilişkisinin olmadığı, hatta flört denilen şeyin ahlâksızlık ve namus kirlenmesi olarak görüldüğü bir yerden gelen bu insanlardan nasıl bir davranış beklenebilirdi ki?

Daha siz namus diyerek kadınları kapatın, milli değerlerimiz diyerek her türden geri geleneği besleyin bakalım. Bunlar sadece hasta insanlar yetiştirmeye yarıyor. Çok önceden ev sahibem Metty’nin İzmir’de başına gelenlerden bahsetmiştim. Bir değişiklik var mı? Türkiye Avrupa Birliği’ne girecekmiş. Babayı girer! Kızıyoruz efendim!